Charlotte Roche zorgde met haar debuutroman Vochtige streken voor een literaire sensatie in Duitsland — een sensatie die de anale en vaginale beslommeringen van de vrouwelijke protagoniste betrof. Maakt de schrijfster in haar tweede roman Schootgebed haar taboedoorbrekende reputatie waar? En kan ze daarnaast ook nog schrijven?
Het eerste is zonder meer waar; het tweede valt vooralsnog te betwijfelen. Schootgebed opent met een bladzijdenlange, zinderende sexscène tussen hoofdpersoon Elizabeth en haar veel oudere, sexverslaafde echtgenoot Georg, zonder meer de meest gedetailleerde en ontboezemende passage die ik ooit over dit onderwerp heb gelezen. Vervolgens worden we via de slaapkamer door het huis van Elizabeths bestaan geleid, waarin behalve haar man Georg ook haar dochter Liza en stiefzoon Max, haar ex-vriend en haar psychotherapeute mevr. Drescher een rol spelen. Zo veelbelovend als het boek begon, zo razendsnel ontspoort het in een litanie over neuroses en fobieën — Elizabeth lijdt namelijk aan posttraumatische stress. Angst voor liften, hoogtes, brand en bacterieën, vergezeld van een vadercomplex en nare jeugdherinneringen — kan een lezer zoveel ellende verdragen? Nauwelijks, zo blijkt, als het allemaal niet goed wordt gedoseerd en in de juiste vorm is gegoten. Ongeremd verhaalt Elizabeth over haar vele ongemakken in het dagelijks leven. Alleen tijdens de sex, die moet dienen als vluchtreflex uit de angst, is ze vrij van complexen. Dit overtuigt echter van geen kanten, want daarvoor geniet ze er te veel van en klinkt er te weinig wanhoop door. De familietragedie die ten grondslag ligt aan Elizabeths neuroses, lijkt er dan ook met de haren bijgesleept en komt ronduit larmoyant over. Zo verwordt Schootgebed tot een therapeutisch relaas waar niemand op zit te wachten, behalve misschien de zichzelf herkennende emolezer met vergelijkbare ervaringen en de mevr. Dreschers.
Toegegeven, Roche hanteert een directe en aansprekende verteltoon. Ze is op haar best in haar beschrijvingen van rauwe en onversneden sex, die wat mij betreft gerust onder de literaire porno gerekend kunnen worden. Gelukkig worden we op de valreep nog getrakteerd op een hitsig bordeelbezoek, maar dat kan de roman als geheel niet meer redden. [Jolies Heij]

Een jonge vrouw worstelt met een hevig trauma nadat haar drie broers bij een ongeluk zijn omgekomen. Schuldgevoel, angst, argwaan, frustratie, ressentiment en suïcidale gevoelens beheersen haar, waarbij ze compensatie zoekt in een taboedoorbrekende seksuele relatie met haar man. Gedachten aan het ongeluk, de relatie met haar ouders, haar man en haar dochter, seks en bezoek aan de therapeute vullen deze drie dagen omspannende roman. Het zijn in heel directe taal geformuleerde, niets verhullende notities over een complex innerlijk, die een therapeutisch effect kunnen hebben op lezers met vergelijkbare - veelal onuitgesproken - gevoelens van onverwerkt verdriet en verlangen. Andere (literaire) lezers kunnen dit egodocument ondanks humoristische bedoelde oprispingen als een saaie litanie ervaren. Het omstreden debuut 'Vochtige streken'* was in het Duitstalige gebied een verkoopsucces. Kleine druk.