In De tocht van de Argonauten vertelde Simone Kramer voor jonge lezers al vijftig oude Griekse verhalen na over de roemrijke daden van koningszoon Iason en zijn scheepsmakkers op de Argo. In Mensen, draken en dolfijnen biedt ze kinderen vijfentwintig mythische verhalen over de (helden)daden en de liefdesaffaires van goden en mensen en over de gedaanteveranderingen die daar vaak mee gepaard gaan. De mensen uit de titel zijn meestal koningskinderen die -- vooral door hun amoureuze activiteiten -- in botsing komen met de goden, die zich overigens in al hun wellust, jaloersheid, wraakzucht, wreedheid sterk als mensen gedragen. De draken zijn in deze verhalen niet alleen de incarnatie van gevaarlijke natuurverschijnselen die mensen moeten overwinnen (bv. de gevaren op zee) maar ook de gevolgen van de woede of de haat van de goden die hen mensen of nimfen tot verschrikkelijke wezens doet betoveren. De dolfijnen tenslotte staan voor de 'gewone' dieren waarin de goden zichzelf soms vermommen (Zeus vertoont zich graag als stier aan frisse meisjes) of voor de wezens waarin ze mensen betoveren om hen te straffen (de ongastvrije boeren worden kikkers) of hen te bevrijden van vervolging of pijn (Kadmos en Harmonia, geplaagd door niet ophoudende smart om hun kinderen, worden twee grote vriendelijke slangen).

Al in het eerste verhaal vinden we zowat alle elementen terug die in de andere verhalen opduiken: Atalante was een koningskind, maar omdat haar vader een zoon had gewild, werd ze te vondeling gelegd in de bergen. Daar adopteerde een vrouwtjesbeer haar, zodat ze als een enfant sauvage opgroeide. Toen ze later terug in de mensenwereld kwam, bleek ze een uitstekende hardloopster te zijn. Mooi was ze ook: ze had honderden aanbidders maar ze wou zich niet binden. Alleen wie haar in een wedloop kon verslaan, mocht haar de zijne noemen. Dat werd de slimme Melanion; die wist haar te verschalken door gebruik te maken van haar vrouwelijke belangstelling voor dure spullen (hier drie gouden appels die hij gekregen had van de godin Aphrodite, die het weer niet kon laten zich te bemoeien met menselijke aangelegenheden). Ook Atalante's overmoed -- ze gaf Melanion vijftig meer voorsprong -- speelde een rol in haar nederlaag. Toch was ze blij met de mooie Melanion en ze werden een gelukkig paar. Alleen vergat Melanion de godin met een offer te bedanken voor haar hulp. En toen ze "één keer vrijden in een afgelegen tempel die aan de goden was gewijd", was het hek van de dam: de godin van de liefde veranderde de geliefden in leeuwen. "Dat was een vreselijke straf want omdat leeuwen in die tijd niet met elkaar paarden, maar met andere dieren, hebben die twee nooit meer met elkaar gevrijd". Hierin zitten alle ingrediënten van de andere verhalen: koningskinderen, het spel van man en vrouw, bedrog en misleiding, inmenging van de 'mooie en meedogenloze' goden, seks, de metamorfoses van goden en mensen in dieren, de wreedheid van het lot...

Hoofdpersonages in de verhalen zijn: de goden Zeus, Hera, Aphrodite, Apollo, Heracles, Dionysus en de bosgod Pan; de paardmensen of centauren; de jonge moedige Bellerophon en het gevleugelde paard Pegasos; de muzen, die telkens weer tot een zangwedstrijd uitgedaagd worden; en de held Odysseus, die de monsterlijke zeegevaren weet te vermijden. In de wonderlijke verhalen zitten ook verklaringen over cultuur en natuur verborgen: hoe vond Pan de panfluit uit of wie stichtte de stad Thebe?

De verhalen zijn helder verteld, ook al lopen er soms wat veel personages in rond. De auteur gebruikt een gewone en directe taal met korte zinnen en legt de nadruk op de actie. De talrijke tekeningen sluiten in kleur, sfeer en tekening van personen erg goed aan bij de verhalen. Ze stralen net als de tekst afwisselend een sfeer van sensualiteit en gevaar uit. In de woordenlijst achteraan krijgen namen een korte toelichting. Daarin zijn ook de Latijnse vormen van de Griekse namen opgenomen ("Jupiter Zie Zeus" ).

Jammer dat de schrijfster voor de Griekse transcriptie van de namen gekozen heeft. De klassieke mythologie blijft in onze cultuur een belangrijke rol spelen. Kijk bv. maar naar de recente verfilming van Fraziers bestseller Cold Mountain, een vrije adaptatie van Homerus' Odyssee naar de Amerikaanse burgeroorlog. Het is goed dat kinderen contact houden of krijgen met de oude verhalen. Daarvoor lijkt me dit verzord uitgegeven boek met vlot lezende tekst en boeiende illustraties een goed middel. [Herman De Graef]

Bewerkingen van fameuze verhalen van het oude Griekenland. De auteur koos er 25, voornamelijk niet zo heel bekende. De vertellingen groeperen zich rond figuren als Dionysos, Bellerophon, Pegasos en andere minder prominenten. Zo vertelt ze over Zeus, die in stierengedaante een vrouw wilde verleiden; over de geboorte van het gevleugelde paard Pegasos en over de wedstrijd tussen de bosgod Pan en de Olympische god Apollo. Handig laat ze het ene verhaal in het andere overlopen door een personage ook weer in een volgend verhaal te laten opduiken. Zo ontstaan er kleine cycli binnen de verzameling. De auteur hanteert een luchtige, gemoedelijke toon die zich prettig onderscheidt van de plechtstatigheid van veel oudere bewerkers. De vlotte kleurenillustraties in aquarel en pen dragen ertoe bij dat de vaart erin blijft. De schrijfster heeft ook andere navertellingen van Griekse mythen gepubliceerd. Zo verschenen al 'Odysseus' (3e gewijzigde herdruk, 2011) en de 'Griekse tragedies' (2009)*. Geschikt als kennismaking met de verhalen van de Griekse oudheid. Ongewijzigde herdruk. Aantrekkelijke uitgave voor kinderen vanaf ca. 11 jaar.